Ksiądz Kanonik Wojciech Kazimierz Ławniczak
Urodził się w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego 25 marca 1942 r. w Śremie z ojca Franciszka i matki Antoniny ze Słomińskich. Ochrzczony został także w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego ale rok później bo w 1943 r. w kaplicy w oddalonym o 20 km od Śremu Kórniku, ponieważ w czasie wojennym kościół w Śremie został przez hitlerowców zamknięty i zamieniony na magazyn. Nie było także w Śremie w tym czasie księdza.
Pochodzi z rodziny pielęgnującej tradycje polskie i katolickie. Podkreśla to często w swoich różnych wystąpieniach. Kapłani, podobnie jak rodzice, przekazywali mu wartości katolicyzmu i polskości, co zadecydowało o wyborze drogi życiowej. Jako młodzieniec myślał żeby zostać lekarzem chirurgiem, jednakże Pan Bóg był silniejszy i poszedł drogą powołania kapłańskiego.
Po zdaniu matury w Liceum Ogólnokształcącym im. Józefa Wybickiego w Śremie napisał prośbę do Jego Ekscelencji Księdza Arcybiskupa Metropolity Poznańskiego Antoniego Baraniaka o przyjęcie go do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. W tym właśnie Seminarium Duchownym studiował i przygotowywał się do kapłaństwa. Po otrzymaniu święceń kapłańskich 20 maja 1967 roku z rąk Księdza Arcybiskupa Antoniego Baraniaka został powołany jako wikariusz do Ponieca (1967-1970). Następnie przez 12 lat był wikariuszem w Poznaniu: przy kościele św. Stanisława Kostki na Winiarach (1970-1973), następnie na Łazarzu przy kościele Matki Boskiej Bolesnej (1973-1978), a potem w Śródmieściu przy kościele św. Marcina (1978-1981) w tym czasie będąc wikariuszem świętomarcińskim był równocześnie duszpasterzem chorych w Szpitalu Miejskim im. J. Strusia przy ul. Szkolnej oraz duszpasterzem akademickim przy kościele św. Marcina.
13 grudnia 1981 r. gdy został wprowadzony stan wojenny, Ks. Arcybiskup Jerzy Stroba mianował go proboszczem w Podstolicach koło Chodzieży (do 1988 r.) a potem do uroczego Szamocina – miasteczka, które okolone jest pięknymi lasami i jeziorami (do 30 czerwca 1992 r.). Ze Szamocina z dniem 1 lipca 1992 r. został powołany przez Arcybiskupa Jerzego Strobę na stanowisko proboszcza w Parafii Chrystusa Odkupiciela w Poznaniu na Osiedlu Warszawskim.
Podczas spełniania kapłaństwa prowadził zajęcia z dziećmi i młodzieżą. Opiekował się chórami i zespołami muzycznymi. Ma osiągnięcia także w zakresie prac remontowych i konserwatorskich. (np. kapitalny remont wieży kościoła na Łazarzu i w Szamocinie, budowa domu przedpogrzebowego w Podstolicach, wymiana dachów na kościołach, witraże itd.). W latach 1988-1991 uhonorowany dyplomami i odznakami „Przyjaciel Dzieci” przez władze państwowe za organizowanie wakacji dla dzieci z rodzin wielodzietnych i ubogich.
Jego pasje to pedagogika i muzyka, relaksu szuka pracując w ogrodzie. Wierność powołaniu kapłańskiemu jest dla niego najcenniejszym osiągnięciem; prawda, służba innym, zaufanie, wiara w Boga – największymi wartościami. Nie lubi połowiczności dlatego stawia wymagania sobie i innym. Rozpoczynając kapłaństwo obrał sobie hasło życia: „Miłości i służbie”. Te słowa widnieją na jego obrazku prymicyjnym oraz jubileuszowym 25-lecia kapłaństwa.