Początki Osiedla Warszawskiego
Najpierw były pola i łąki. Ale w roku 1929 te pola i łąki zamieniają się w parcele oznaczone białymi kamieniami, na których maja być budowane domy mieszkalne.
Rok 1929 jest więc rokiem przełomowym dla tych pól i łąk. Powstaje z nich Osiedle Warszawskie. Można powiedzieć, że dynamicznie ruszyła budowa domów jedno i dwurodzinnych. O tempie budowy świadczy fakt, że pod koniec 1932 roku na Osiedlu Warszawskim zwanym przedtem Przedmieściem Warszawskim zamieszkało już 1.500 osób i z roku na rok ta liczba się powiększała.
Nowo powstające Osiedle weszło w strukturę życia parafialnego Kościoła Matki Boskiej Niepokalanie Poczętej na Głównej. W 1932 roku na Osiedlu Warszawskim zawiązał się Komitet Obywatelski, który inspiruje i czuwa nad budującym się Osiedlem. Z inicjatywy tego Komitetu zostało zwołane zebranie mieszkańców Osiedla i na tym zebraniu, które odbyło się 5 lutego 1933 r. podjęto decyzję wybudowania własnego kościoła. Obecny na tym zebraniu ksiądz Proboszcz Chilomer przyjął tę inicjatywę z radością zaznaczając, że Ksiądz Biskup Walenty Dymek odnosi się do tego projektu przychylnie.
Do zrealizowania projektu budowy kościoła powołano Komitet Budowy Kościoła. W skład tego Komitetu weszli Panowie: Wojciech Sobczak, Czesław Pajzderski, Wincenty Zgoła, Czesław Dymaczewski, Tomasz Tepper, Garstecki, Antoni Kłosiński, Roman Krzewiński, Szymczak, Marian Spychalski, Strzyżyński, Wiatr i Jan Maniecki. Utworzono również Komisję Rewizyjną, w skład której weszli Panowie: Józef Rapak, Władysław Ryszczyński i Walenty Parobkiewicz. Patronem Komitetu wybrano Księdza Proboszcza Chilomera. Po zatwierdzeniu przez Kurię Arcybiskupią w dniu 4 marca 1933 r. statutu Komitetu Budowy Kościoła, przystąpiono do oficjalnego już działania.
27 marca 1933 r. Ksiądz Kardynał August Hlond Prymas Polski objął Patronat ogólny nad budową kościoła, a 10 sierpnia 1933 r. mającemu powstać kościołowi nadano tytuł Chrystusa Odkupiciela. Najpierw Komitet Budowy spotkał się z wielkimi trudnościami w staraniach o uzyskanie odpowiedniego placu pod budowę. Dzięki staraniom Księdza Biskupa Dymka i Księdza Proboszcza Chilomera, Zarząd Miejski przydzielił teren o powierzchni 1.500 m 2 w centrum Osiedla, gdzie rozpoczęto prace nad wykopem pod fundamenty. Jednakże prace te zostały przerwane w skutek nieprzychylnej decyzji Miejskiego Urzędu Budowlanego, opierającego się na rozporządzeniu Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, które zabraniało zabudowywania większymi obiektami placy publicznych przeznaczonych na zieleńce. Decyzja ta spowodowała poważną zwłokę w budowie kościoła.
Po wielu staraniach Komitet kupił parcelę położoną przy ulicy Toruńskicj. Po nabyciu terenu pod budowę powstał problem uzyskania materiałów budowlanych. Ale i ten problem Komitet rozwiązał. Uzyskano bowiem zgodę Zarządu Miejskiego na rozbiórkę murów pofortecznych. Przy pracach nad wydobywaniem cegły zatrudniono w czasie od 7.IV. do 21.VII.1933 r. 19 robotników.
Dzięki staraniom Komitetu, Fabryka Wapna i Cementu w Piechcinie pod Pakością ofiarowała część wapna a część sprzedała po niższej cenie.
Mając już materiał budowlany, przystąpiono do budowy kościoła. W dniu 29 października 1933 r. Ksiądz Biskup Walenty Dymek, dokonał poświęcenia kamienia węgielnego i wmurował akt erekcyjny. Dokonano tego przy udziale licznego duchowieństwa, przedstawicieli władz państwowych, samorządowych i wojskowych.
Wiele starań musiał poczynić Komitet Budowy a szczególnie jej Przewodniczący Pan Wojciech Sobczak by uzyskać potrzebne finanse na pokrycie kosztów budowy. Zwracano się z prośbą do różnych instytucji, Przedsiębiorstw i osób prywatnych. Urządzano różne festyny a dochód przeznaczano na budowę kościoła.
Ale dzieło zostało szczęśliwie zakończone. Wybudowano kościół o wymiarach: długość 23 m., szerokość 8,83 m., wysokość 7,30 m. o dachu dwuspadowym z wieżyczką na sygnaturkę.
W dniu 10 listopada 1935 r. praca Komitetu Budowy Kościoła i wielkiego zaangażowania się mieszkańców Osiedla została uwieńczona piękną uroczystością poświęcenia kościoła i oddania go do użytku. Poświęcenia dokonał Jego Eminencja Ksiądz Kardynał August Hlond Prymas Polski.
Wczujmy się w ducha tego dnia i przenieśmy się myślą 60 lat wstecz. Relację tego dnia opisuje naoczny świadek tego wydarzenia.
Wielki dzień
Z utęsknieniem wielkim oczekiwali wszyscy, a zwłaszcza mieszkańcy Osiedla tego dnia, w którym poświęcona będzie nowa świątynia Pana Zastępów.
Nadeszła niedziela 10 listopada 1935 roku. Cała dzielnica przybrała świąteczny wygląd. Domy przyozdobione zielenią i sztandarami a na ulicach bramy triumfalne. Bo oto Największy Dostojnik Kościoła w Polsce Jego Eminencja Ksiądz Kardynał Dr August Hlond, Prymas Polski ma sam przybyć na tę uroczystość, by poświęcić nową Kaplicę i po raz pierwszy odprawić w niej Mszę św.
Nastrój prawdziwie wielki, pobożny, uroczysty. Przed samym kościołem przy ul. Toruńskiej, ustawiły się organizacje z Głównej i Osiedla ze sztandarami tworząc piękny szpaler. O godz. 9.00 wśród głośnych wiwatów zajechał – poprzedzony czterema fanfarzystami 15 Pułk Ułanów na białych koniach – Jego Eminencja Ksiądz Kardynał Prymas w towarzystwie swego kapelana Ks. Dr Filipiaka.
U progu nowego kościoła powitał Dostojnika Kościelnego Ks. Prob. Antoni Chilomer, patron budowy kaplicy, w otoczeniu licznego duchowieństwa. Milutki wierszyk wygłosiła mała dziewczynka (Lidia Krużyńska), wręczając Arcypasterzowi bukiet kwiatów.
Nastąpiła krótka modlitwa, po której Jego Eminencja Ksiądz Kardynał dokonał poświęcenia kościoła. Odmawiając Litanię do Wszystkich świętych wszedł Arcypasterz wraz z duchowieństwem do kaplicy, poczem poświęcił ją na zewnątrz. Następnie Ks. Prymas usiadł na przygotowanym przed wielkim ołtarzem, tronie a chór kościelny pod batutą p. Fibaka odśpiewał Ks. Chlondowskiego „Ecce sacerdos magnus”.
Do kościoła wchodzić poczęli zaproszeni goście i wierni. Przedstawiciele władz państwowych i samorządowych zajęli miejsca przed prezbiterium.
Wojewodę poznańskiego reprezentował p. wicewojewoda T. Walicki. Obecnymi byli jeszcze p. generał Włas, starosta krajowy p. Begale, prezydent stołeczny miasta Poznania ppłk Więckowski, starosta grodzki p. Podchorodeński, adiutant dowódcy O.K. VII ppor. żniński i inni. Prócz tego obecny był cały Komitet Budowy Kaplicy.
Duchowieństwo z Ks. Dziekanem prałatem Rankowskim, Ks. Radcą Dr Noryśkiewiczem i ks. prałatem Dr Mazurkiewiczem na czele. Prócz tych przybyli Ks. prof. Mnichowski, Ks. Heyducki i ks. Czesław Grzonka, wikariusz przydzielony przez Władzę Duchowną do pracy duszpasterskiej 11a Osiedlu.
Z kolei Patron Komitetu Budowy Kaplicy Ks. Prob. Antoni Chilomer wygłosił od stóp ołtarza następujące przemówienie:
Eminencjo!
Najdostojniejszy Arcypasterzu!
Najmilsi w Chrystusie Bracia!
Mały ten kościółek doznał dzisiaj wielkiego zaszczytu. Został bowiem przez naszego najwyższego Zwierzchnika Duchownego Księdza Kardynała Prymasa na przybytek Boży Nowego Zakonu poświęcony. Obowiązuje nas to do wielkiej wdzięczności dla Waszej Eminencji i do odwzajemnienia się najserdeczniejszym przywiązaniem i posłuszeństwem, oraz gorącą modlitwą o obfite zdroje łask Bożych dla Ciebie Najdostojniejszy nasz Arcypasterzu! Stanął ten przybytek Pański pomocą Księdza Kardynała Prymasa, Władzy Duchownej, Województwa, które bardzo życzliwie do budowy domu Bożego się ustosunkowało i hojnie budowę poparło, Rady Miejskiej, Zarządu Miasta, różnych przedsiębiorstw i obywateli oraz waszym ofiarnym wysiłkiem drodzy Parafianie z Osiedla.
Jako duszpasterz tej parafii dziękuję wszystkim szlachetnym ofiarodawcą za pomoc w postawieniu tej świątyni Bogu na chwalę a ludziom na uświęcenie dusz nieśmiertelnych.
Niezadługo „Zbawienie stanie się temu domowi” bo oto mocą słów konsekracyjnych, które tutaj w pierwszej Mszy św. nasz Arcypasterz wypowie, zstąpi Chrystus Pan” z Ciałem i Krwią, z bóstwem i człowieczeństwem swoim prawdziwie, rzeczywiście i istotnie pod postacią chleba i wina z Nieba na ołtarz i mieszkać będzie tak długo, dopóki stać będą mury tego kościoła i będą Bogu godne.Od dzisiaj płonąć będzie lampa wieczna na znak, że we dnie i w nocy Bóg nasz utajony pod postacią chleba czuwa w tej świątyni, Bóg nasz wszystko wiedzący, dostępny dla wszystkich i miłujący wszystkich. I w tym kościółku będzie Chrystus Pan Odkupiciel swoje zbawcze dzieło dla was drodzy parafianie prowadził. Czemu bowiem Chrystus Pan przez swoje wcielenie i odkupienie dla całej ludzkości, dla całego świata się stał, tym jest w kościołach naszych dla każdego z nas.
W naszych kościołach jest Pan Jezus Zbawiciel świata zawsze żyjący i działający między nami i to działający przez swoich kapłanów, którym oddal wszelkie swoje boskie władze, potrzebne dla uświęcania i zbawienia waszych dusz.
Tu będzie przez swego kapłana głosił wam boską swoją naukę, tu będzie wasze dzieci odradzał w Sakramencie chrztu św., tu będzie wasze dusze leczył w Sakramencie Pokuty, tu będzie karmił je w Najświętszym Sakramencie, tu. Stąd pójdzie do chorych z Wiatykiem, tu będzie błogosławił młode pary w Sakramencie Małżeństwa na nową drogę życia. A jeśli tak jest, to ten kościółek otaczać powinniście głęboką czcią i serdeczną miłością. Z radością powinniście doń śpieszyć najmilej w świecie powinno wam być w przybytku Pańskim.
Wasza miłość do tego kościółka niech was natchnie troską o jego wygląd zewnętrzny a przede wszystkim wewnętrzny. Niech zawsze ołtarze będą pięknie przyozdobione i niech nadal jeszcze płyną chętnie datki na urządzenie i przyozdobienie wnętrza. Dążyć do tego powinniście, by ta świątynia godna była waszej wdzięczności i miłości ku Chrystusowi Panu.
Kościółek ten jest pomnikiem roku jubileuszowego, ponieważ kamień węgielny poświecił Ksiądz Biskup w roku jubileuszowym w święto Chrystusa Króla w1933 r. i stąd też otrzymał on też to wspaniale wezwanie Chrystusa Odkupiciela. Niech to was zachęci, drodzy Bracia do korzystania obficie z łask odkupienia, które Chrystus Pan na was w tej świątyni zlewać pragnie.
Amen.
Po przemówieniu Ks. Kardynał rozpoczął odprawianie mszy św., w czasie której chór z towarzyszeniem orkiestry odśpiewał mszę polską kompozycji p. Kwaśnika „Piękna to chwila!”.
Sam Prymas Polski sprawował Przenajświętszą Ofiarę „pełen anielskiego skupienia i uroczystej dostojności”. Po raz pierwszy Bóg zstąpił pomiędzy ukochanych swoich wiernych i zamieszkał w nowo poświęconym kościółku. Wzruszający był moment, kiedy do Stołu Pańskiego zbliżyli się ci, którzy najwięcej starali się o zbudowanie tego Domu Bożego. Przystąpił więc do Komunii św. cały Komitet z panem prezesem Sobczakiem na czele. Po Mszy św. i krótkiej modlitwie wyszedł Ksiądz Kardynał z kościoła, błogosławiąc wiernych. u bramy kaplicy przemówił jeszcze prezes komitetu p. Wojciech Sobczak, który w pięknych słowach podziękował Jego Eminencji za trudy położone około budowy kościółka i ślubował, że mieszkańcy Osiedla zawsze wiernie trwać będą przy wierze rzymsko-katolickiej. Wśród gromkich okrzyków „niech żyje” odjechał Ksiądz Kardynał wraz z przedstawicielami władz na probostwo do Głównej, gdzie Ks. prob. Chilomer podejmował dostojnych gości śniadaniem.
O godz. 11.00 i 12.00 odprawił Ks. Grzonka dwie Msze św., w czasie których przemówił do wiernych prosząc ich o współpracę i pomoc w szerzeniu Królestwa Chrystusowego na Osiedlu.
Utworzenie parafii na Osiedlu Warszawskim
Zanim zakończono budowę kościoła Chrystusa Odkupiciela na Osiedlu Warszawskim, Komitet Budowy, o którym już była mowa skierował do Księdza Kardynała Augusta Hlonda prośbę, aby Osiedle Warszawskie wyłączyć z parafii Główna a utworzyć samodzielną parafię przy budującym się kościele.. Wojciech Sobczak Prośbę tę podpisali. Prezes Komitetu, Czesław Pajzderewski Skarbnik. Do pisma dołączono 485 podpisów mieszkańców. (Nazwiska ich są w aktach Kurii Metropolitalnej).
Prośbę o usamodzielnienie Osiedla poparła także Rada Parafialna Kościoła na Głównej. Pismo Komitetu z prośbą o utworzenie parafii Chrystusa Odkupiciela wysłano dnia 24 sierpnia 1934r.
Kapituła Metropolitalna pismem z dnia 2 czerwca 1936r . pozytywnie zaopiniowała tę prośbę. Po wysłuchaniu opinii Jego Eminencja Kardynał Augusta Hlond Prymasa Polski wydał Dekret na mocy którego została utworzona Parafia Rzymsko – Katolicka pod wezwaniem Chrystusa Odkupiciela na Osiedlu Warszawskim w Poznaniu.
W dekrecie erekcyjnym czytamy między innymi
- §1 Celem ułatwienia spełnienia obowiązków religijnych mieszkańców Stołecznego Miasta Poznania zwanej Osiedle Warszawskie tworzymy na mocy C.I.C.1427 przy publicznej kaplicy pod wezwaniem Chrystusa Odkupiciela samodzielną parafię.
- §3 Nowa parafia zaspokajać będzie swe religijne’ potrzeby w kaplicy publicznej pod wezwaniem Chrystusa Odkupiciela na razie jako swym kościele parafialnym.
- §6 Ciężar utrzymania kościoła, sprawianie sprzętów i przedmiotów potrzebnych do służby Bożej, utrzymanie księdza i personelu kościelnego spoczywa na parafii.
- §8 Proboszcza Kościoła Parafialnego powołuje Arcybiskup Poznański.
- §10 Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem 1 lipca 1936 r.
Dan w Poznaniu, w uroczystość św. Bogumiła Arcybiskupa Gnieźnieńskiego, Wyznawcy dnia 10 czerwca 1936 r.
August Kardynał Hlond
Arcybiskup Gnieźnieński i Poznański
Prymas Polski
Nasz nowy kościół
Ponieważ dotychczasowy kościół parafialny okazał się zbyt mały bo liczba mieszkańców Osiedla wciąż wzrastała, powstała konieczność budowy nowego kościoła. W 1973 r. proboszczem na Osiedlu Warszawskim został Ksiądz Walenty Szymański z zadaniem wybudowania nowego kościoła. Po wielu i długich staraniach 25 października 1979 r. otrzymał od władz państwowych zezwolenie na budowę kościoła.
W 1981 r. rozpoczęto budowę według projektu p. inżyniera Aleksandra Holasa. Pracami kierował i odpowiedzialnym za budowę był p. inżynier Mieczysław Starczewski.
W dniu odpustu parafialnego 23 października 1983 r. odprawiono pierwszą Mszę św. w nowo wybudowanym kościele.
Kościół jest dwupoziomowy, cały podpiwniczony, kryty papą, z wieżyczką pokrytą blachą miedzianą. W kościele górnym założono strop modrzewiowy, na dwóch poziomach ułożono posadzkę marmurową i ustawiono nowe ławki. W bryle kościoła znajdują się zakrystie dla księży na obu poziomach oraz zakrystie dla ministrantów. W dolnej kondygnacji znajdują sie pomieszczenia służące do spotkań różnych grup duszpasterskich. Po wybudowaniu kościoła przystąpiono do budowy probostwa, stanowiącego razem z kościołem jedną bryłę architektoniczną. Ten wielki obiekt mógł powstać dzięki staraniom Księdza Proboszcza Walentego Szymańskiego, oraz ofiarności tutejszych Parafian jak również pokaźnym wkładzie życzliwych ludzi z zagranicy.
1 lipca 1992 r. proboszczem na Osiedlu Warszawskim został Ksiądz Wojciech Ławniczak, który przystąpił do wykończenia prac murarskich, instalatorskich i przyozdobienia wnętrza kościoła. Od tego czasu dokonano między innymi:
- Rok 1992– założono instalację odgromową, przeprowadzono renowację dachu oraz założono instalację elektryczną
- Rok 1993– zakupiono i zainstalowano urządzenia nagłaśniające w kościele górnym i dolnym
- Rok 1994– zaprojektowano, wykonano i założono witraż w prezbiterium górnego kościoła przedstawiający Paruzję wg projektu p. mgr plastyka Wiktora Ostrzołka z Katowic i wykonawcy p. Michała Kośmickiego z Poznania. W tym roku założono także kanały wentylacyjne i wentylatory dla dolnego kościoła. W kościele dolnym założono instalacje elektryczną oraz strop boazeryjny. Założono także kotły gazowe do ogrzewania kościoła górnego, dolnego i salek.
- Rok 1995– zakupiono marmur karraryjski i wykonano ołtarz oraz ambonę wg projektu p. Mgr plastyka Wiktora Ostrzołka z Katowic. Wykonawcą był p. Tadeusz Olszewski z Murowanej Gośliny.
- Rok 1996– strop kościoła górnego pokryto środkami konserwującymi i ognioodpornymi. Założono parkan wokół kościoła i probostwa – konstrukcji metalowej na cokole granitowym – całość 200 m bieżących. Założono także instalację elektryczną i oświetlenie zewnętrzne kościoła i placu przykościelnego. Posadzono ok. 300 drzewek iglastych wokół kościoła i probostwa.
- Rok 1997– Malowanie kościoła górnego (Firma P. Romana Jakubowskiego z Os. Warszawskiego), zakupiono drewno i wykonano wielka rzeźbę krzyża dla kościoła górnego. Krzyż wg projektu p. Ostrzołka wyrzeźbił p. Andrzej Biernacki z Os. Warszawskiego a polichromie krzyża wykonał p. Józef Berdyszak ze Śremu. Wykonano także tabernakulum pancerne. Wykonawcą był p. Aleksander Zaran z Os. Warszawskiego.
- Rok 1998– mury całego kościoła i probostwa ocieplono i otynkowano szlachetnym tynkiem. Wykonawcą był Zakład P. Janusza Jakubowskiego z Os. Warszawskiego. Założono także nowa, bardzo nowoczesną tablice rozdzielczą dla całego kościoła.
- Rok 1999– W górnym kościele na stropie założono duże kanały wentylacyjne i zainstalowano na dachu kościoła dwa olbrzymie wentylatory. Przy kościele założono częściowo kostkę „Pozbruk”
- Rok 2000 – W prezbiterium górnego kościoła wykonano sgraffito przedstawiające Zmartwychwstanie i Wniebowstąpienie Pana Jezusa. Wykonał je wg własnego projektu p. Wiktor Ostrzołek z Katowic. Pomagał mu p. Janusz Jakubowski ze swoją Firmą z Os. Warszawskiego.
Wspomnienie Dnia konsekracji nowego kościoła
Niedziela 26 października 1997 r. Tę datę będę pamiętać. Do tej daty przygotowywałem się przez ponad pięcioletni czas mojego duszpasterzowania na Osiedlu Warszawskim. I myślę, że ten dzień głęboko przeżył Ksiądz Kanonik Walenty Szymański – bo doczekał się konsekracji kościoła, który wybudował.
Osobiście bardzo mi zależało na tym aby poświęcenie naszego kościoła odbyło sie w 1997 r. ponieważ w tym roku w ramach przygotowywania sie do Wielkiego jubileuszu 2000-Lecia Chrześcijaństwa, w programie duszpasterskim koncentrowaliśmy sie wokół Chrystusa Odkupiciela: „Jezus Chrystus jedyny Zbawiciel świata wczoraj, dziś, ten sam i na wieki”. A nasza świątynia jak i cała parafia pod tym właśnie jest wezwaniem.
Ucieszyłem się bardzo, że Ksiądz Arcybiskup Metropolita dr Juliusz Paetz zaaprobował przedstawiony przez mnie termin 26 października jako dzień konsekracji naszego kościoła. Data wymowna – w tym dniu we wszystkich kościołach już konsekrowanych w liturgii przeżywano rocznicę konsekracji własnego kościoła – a my w tym dniu mogliśmy przeżyć samą konsekrację i co roku już z innymi kościołami przeżywać uroczyście jej rocznicę.
Jakże wymownie zabrzmiało pozdrowienie Księdza Arcybiskupa skierowane do nas na początku liturgii konsekracji: „W świętym Kościele Boga, łaska i pokój niech będzie z Wami wszystkimi”.
Jakże cudowne i wymowne są znaki towarzyszące obrzędowi konsekracji. A więc najpierw poświęcenie wody i pokropienie nią ołtarza i murów kościoła oraz nas samych, bo my ludzie ochrzczeni stanowimy żywą świątynię Boga. Potem wniesienie księgi Pisma świętego i ukazanie jej przy wymownych słowach Biskupa: „…Niech w tej świątyni zawsze rozbrzmiewa Słowo Boże aby Wam odsłaniać tajemnice Chrystusa i przyczyniać się do waszego zbawienia w Kościele”. A potem… po ujmującym i pełnym radości i wdzięczności słowie księdza Arcybiskupa za wybudowanie tego kościoła, przyozdabianie go oraz pielęgnowanie, nastąpiła cudowna modlitwa konsekracyjna i namaszczenie krzyżmem świętym ołtarza i murów świątyni w dwunastu jej miejscach (przy tzw. Zacheuszkach). „… Boże Ty uświęcasz swój Kościół i nim kierujesz, uroczyście wielbimy twoje Imię, ponieważ lud wierny pragnie dzisiaj poświęcić ten dom modlitwy, w którym pobożnie cześć Tobie oddaje, a Ty oświecasz go swoim słowem i karmisz łaską twoich sakramentów…” I nastąpiło wylanie krzyżma świętego na ołtarz i namaszczenie całej mensy ołtarzowej a Konsekrator wypowiadał słowa modlitwy: „… Niech Bóg uświęci swoją mocą ten ołtarz i kościół, który namaszczamy jako jego słudzy, aby wyrażały tajemniczy związek Chrystusa I Kościoła…”
Stała się rzecz dziwna – marmur karraryjski, z którego wykonany jest nasz ołtarz wchłonął to Krzyżmo święte. Jest więc trwały ślad konsekracji, którego nie można zmyć.
Po obrzędzie namaszczenia nastąpiło spalanie kadzidła na ołtarzu oraz okadzenie murów i słowa Konsekratora: „…Niech nasza modlitwa wznosi się przed Tobą Panie jak kadzidło. A jak ta świątynia napełnia się miłą wonią, tak niech twój Kościół promieniuje świętością Chrystusa…”
I znowu nastąpiło wymowne zjawisko. Spalanie kadzidła odbywało się – jak dotąd cała liturgia – przy wygaszonych światłach. Tylko reflektor video oświetlał to co się działo. I widać było, jak dym kadzidła rozchodził się po świątyni, niejako jednoczył zebranych, a jego cień w świetle reflektora snuł się po ścianach.
Po złożeniu ofiary kadzielnej nastąpiło oświetlenie ołtarza i kościoła. Ksiądz Arcybiskup wypowiedział słowa: „…Niech w Kościele jaśnieje światło Chrystusa, aby wszystkie ludy osiągnęły poznanie prawdy…” I zapalono świece ołtarzowe oraz zacheuszki i nastąpiła iluminacja całego kościoła przy śpiewie „Wy jesteście na ziemi światłem Mym”. Potem ministranci złożyli na nowo konsekrowanym ołtarzu dwanaście kompozycji kwiatowych przyozdabiając w ten sposób ołtarz na wzór dekoracji ołtarza na Watykanie. Potem nastąpiła Eucharystia sprawowana przez księdza Arcybiskupa podczas której modlił się słowami: „Prosimy Cię Panie, przyjmij łaskawie tę ofiarę od nas sług Twoich i od tych, którzy z wiarą ofiarowali Tobie ten kościół i zbudowali go wytrwałą pracą. Niech on stanie się dla nich domem zbawienia i niech tutaj rozbrzmiewa Ewangelia pokoju i niech odbywają się święte obrzędy. Niech wierni, którzy w nich będą uczestniczyć, pouczeni słowem życia i umocnieni twoją łaską, pielgrzymując przez doczesność, dążą do wiekuistego Jeruzalem, w którym dobry Ojcze zjednoczysz ze sobą wszystkie dzieci rozproszone po całym świecie…”